وحیده ماهانی

• 7.45صبح، با صدای پیامکی که یاسر برای اعلام رسیدنش ارسال کرده‌است بیدار می‌شوم. روز موعد رسید،چند ساعت دیگر با صدای سوت قطار مشهد-کرمان بر

• نسیم خنکی بهاری که از پنجره خودش را به داخل رسانده است، بوی خوش کیک پرتقالی را با خود از آشپزخانه به پذیرایی و

به نهمین روز از سال 1403 رسیده‌ایم، و من برای نخستین بار به سراغ دفترچه‌ی یادداشتم آمده‌ام تا به واژه‌های چرخان در سرم اجازه خروج

– ساعت5.30، با صدای آلارم گوشی بیدار می‌شوم. می‌خواهم کمی‌دیگر بخوابم؛ ولی تعهدم به نوشتن صفحات‌صبحگاهی من را از رختخواب جدا می‌کند. از دیروز با

– چند‌ روزی‌ست تمام برنامه‌هام قاطی شده‌است. زندگی‌ام درون یک هزارتو مخوف گرفتار شده‌است و هر‌چه تلاش می‌کنم نمی‌توانم خودم را نجات دهم. گاهی با‌خودم

– با این‌که موبایلم ساعت5.45 زنگ خورد و بیدار شدم؛ ولی غول تنبلی باز پلک‌هایم را روی هم فشرد و در گوشم نجوا کرد یکم

– هنوز چشمانم میان خواب و بیداری گرفتار است، پنجره را می‌گشایم. شهر لباس عروس سفیدی از جنس برف به تن کرده‌است و برف سرمایش

– مثل تمام روز‌های اخیر خواب ماندم و حتی فرصت نوشتن صفحات‌صبحگاهی را پیدا نکردم. حس خیلی بدی دارم احساس می‌کنم از ماتریکس خارج شده‌ام