پاره‌نویسی

در بهارستان، همه‌چیز رنگ آرامش داشت. مردم شب‌ها در خوابستان آسوده می‌خفتند و صبح‌ها با لبخندی از شادیستان چشم باز می‌کردند. هر روز، مقصدی تازه

برخی فکر می‌کنند چنگ زدن به چیزها آن‌ها را قوی می‌کند، اما گاهی رها کردن قوی‌تر است. (هرمان هسه) دیشب بالاخره دکمه‌ی حذف اینستاگرام را

گوشی را سایلنت می‌کنم تا یک ساعت آزادانه بنویسم. نمی‌دانم از کجا شروع کنم. ذهنم خالی است. یاد حرف‌های استاد کلانتری می‌افتم: «هر چه به

سال جدید مثل یک دفتر خالی است، و من می‌خواهم صفحه‌به‌صفحه‌اش را با داستان پر کنم. مثل سال قبل، «داستان» را به عنوان کلمه‌ی سال

نمی‌دانم شما هم تا به حال به این فکر کرده‌اید که قدیم‌ها، همه‌چیز رنگ و بوی دیگری داشت یا نه. ولی برای من قدیم‌ها، همه‌چیز

ساعت ۲۱:۳۰. حالا حدود ۹ ساعت است که با دعای یا مقلب القلوب از سال ۱۴۰۳ خداحافظی کرده‌ام و خودم را به سرنوشت ۱۴۰۴ سپرده‌ام.