لازم نیست همیشه در حال دویدن باشی، لازم نیست همه چیز را همین حالا حل کنی. بعضی روزها فقط باید بایستی، یک نفس عمیق بکشی و بگذاری زندگی کمی آرام‌تر بگذرد. به آسمان نگاه کن، به ابرهایی که در سکوت رد می‌شوند، به نوری که از لابه‌لای برگ‌ها می‌تابد. به

اعصابم خرد است. با نزدیک شدن به ماه رمضان، انگار زمان را به قتل رسانده‌ام. ترس از هدر رفتن لحظه‌ها، تنبلی، به‌هم‌ریختگی برنامه‌ها و روتین‌هایم، همه‌ی این‌ها هنوز نرسیده به ماه رمضان، مرا زمین‌گیر کرده است. نظم زندگی‌ام از هم پاشیده. در هزارتویی به وسعت زمان گیر افتاده‌ام. هر مسیری

داستان «آهسته‌ترین اشک» را می‌خوانم. جمله‌هایش برایم آشنا هستند. انگار از دل همین روزهایم بیرون آمده‌اند. «تمام شده بود. این یک هفته، این هفت روز، هفت شب. این همه دلهره، این همه گوشِ منتظر. همه چیز تمام شده بود.» صدای خاله بغض دارد، اشک دارد. ماشینش را پیدا کرده‌اند. دورتر