امروز مطلبی با عنوان «چرا می‌نویسیم؟ دلیل نوشتن»، در سایت استاد‌کلانتری خواندم، که با جمله‌ی زیبای شاعر بزرگ «اکتایو پاز» آغاز شده‌بود: «می‌نویسیم چون چاره‌ای جز نوشتن نداریم، چون فانی هستیم. اگر از خدایان بودیم، نمی‌نوشتیم. یکی از شیوه‌های انتقام گرفتن از مرگ کودکان، مقابله با فناپذیری‌مان یا آشتی و سازش با آن، نوشتن است.» و در ادامه استاد کلانتری دلایل خودشان برای نوشتن را به صورت «می‌نویسم چون» آورده بودند که سبب شد من هم تصمیم بگیرم دلایلم برای نوشتن را به سبک استاد‌کلانتری بنویسم.

• می‌نویسم چون نوشتن معجزه می‌کند.
• می‌نویسم چون نمی‌خواهم مغزم، واژه‌ها را ترشی بریزد.
• می‌نویسم چون با نوشتن احساس زنده‌بودن می‌کنم.
• می‌نویسم چون نیاز به تراپی دارم.
• می‌نویسم چون می‌خواهم جهان درونم را تغییر دهم.
• می‌نویسم چون می‌خواهم انسانی را به جهان اضافه کنم.
• می‌نویسم چون نوشتن برای من منبع پایان ناپذیر آرامش است.
• می‌نویسم چون نوشتن سبب خودشناسی است.
• می‌نویسم چون عاشق هستم.
• می‌نویسم چون با نوشتن می‌توان دنیای زیباتری ساخت.
• می‌نویسم چون نوشتن زندگی من است.
• می‌نویسم چون با نوشتن می‌توانم ترس‌هایم را زندگی کنم.

خوشحالم می‌شوم  تو هم در کامنت‌ها برایم بنویسی.