مشغول قاچ کردن خربزه هستم که ذهنم درگیر نامش می‌شود. چرا باید از ترکیب نام دو حیوان «خر» و «بز» برای نامگذاری یک میوه استفاده شود. با مراجعه به گوگل متوجه می‌شوم، در نام این میوه‌ی خوشمزه نه «خر» آن حیوان درازگوش است و نه «بز» آن حیوان چموش!

بلکه این نام متشکل از دو واژه‌ پارسی است: خر(به معنای بزرگ،مثل خرمهره یا خرمگس) و بوچینه(چیدنی بودار: به خیار هم گفته‌می‌شده).بنابراین خربزه یعنی خیار بزرگ،یا میوه ی خوشبوی بزرگ.

در گذر زمان تلفظ کلمه «خربوچینه» دست‌خوش تغییرات شده و در زبان فارسی میانه به خربوچک یا خربوژک و سپس به صورت امروزی یعنی «خربزه» در‌آمده‌است.